اطلاعات فنی
جداسازی لرزه ای موثرترین فنآوری موجود در کاهش آسیب های لرزه ای وارده بر سازه ها است. این فنآوری خصوصا در ساختمان های کوتاه تا متوسط ساخته شده بر روی زمین های با سختی متوسط تا زیاد از کارآیی بسیار زیادی در کاهش پاسخ لرزه ای در سازه برخوردار است. سامانه جداسازی متشکل از گروهی از جداگرهای لرزه ای است که با سختی زیاد خود در امتداد قائم قادر به تحمل وزن سازه با پذیرش تغییر شکل های اندک بوده و در عین حال دارای انعطاف پذیری قابل توجهی در امتداد جانبی هستند تا قادر به جداسازی سازه از ارتعاشات زمین هنگام زلزله باشند. جداگرهای لرزه ای معمولا در تراز فونداسیون (بین فونداسیون و سازه) و یا در تراز سقف زیرزمین (بین ستون های زیرزمین و سقف زیرزمین) قرار می گیرند. در پل های جداسازی شده، عموما جداگرها بین پایه های پل و عرشه آن تعبیه می شوند.
دوره تناوب و میرایی موثر سازه جداسازی شده افزایش قابل توجهی نسبت به سازه جداسازی نشده (سازه با تکیه گاه گیردار) پیدا می نماید. این امر منجر به کاهش قابل توجه بیشینه شتاب های وارده بر روسازه (شتاب های طیفی) در هنگام زلزله می شود. کاهش شتاب های موثر روسازه به معنای کاهش نیروی موثر اینرسی سازه و کاهش تقاضای لرزه ای سازه در هنگام زلزله می باشد. نیروهای اینرسی و تغییر مکان های جانبی نسبی سازه در یک سازه جداسازی شده می توانند بقدری کاهش یابند که در هنگام یک زلزله شدید عناصر سازه ای در محدوده ارتجاعی باقی مانده و اجزای غیرسازه ای مصون از آسیب باقی بمانند. جداسازی لرزه ای تنها فنآوری کاربردی موجود در تامین شرایط بهره برداری بی وقفه پس از یک زلزله شدید می باشد.